Grad u kom smrt nije nezakonita: Istorijska priča iza jednog od najbizarnijih zakona ikada

Longjerbijen je ime dobio po osnivaču grada - Džonu Manrou Longiru, američkom biznismenu koji je stigao na Špicbergen (najveće i jedino trajno naseljeno ostrvo Svalbardskog arhipelaga ) ranih 1900-ih kao turista, ali u isto vrijeme i kako bi tražio nove poslovne mogućnosti. 

Završio je kao glavna figura prve kompanije za ugalj “Arctic Coal Compani”, a krstio je i gradić - “Longiearbien” na engleskom se prevodi kao “Longirov grad“.

Sličan grad ne postoji nigdje na svijetu! U njemu danas živi nešto više od 2300 stanovnika, uglavnom Norvežana i Rusa, i važe neki nevjerovatni zakoni!

Smrt nije nezakonita, ali biti sahranjen jeste

Suprotno onome što mediji uglavnom pišu kada izvještavaju o životu u ovom gradiću, umiranje u njemu nije nezakonito. Ipak, biti sahranjen - jeste!

Od 1950. na snazi je zakon koji zabranjuje sahranjivanje. Tada je otkriveno da se, usred ekstremno niskih temperatura, tijela koja su tamo zakopana ne raspadaju. Na ovaj način u preminulima opstaju i često opasni virusi. Godine 1998. naučnici su ovde otkrili leš zakopan 1918. u kome je opstao virus španskog gripa.

Da bi se izbjegle potencijalno katastrofalne posljedice, bolesni i stari se prevoze u Norvešku kako bi tamo proveli svoje posljednje dane. Njihov pepeo je kasnije moguće vratiti u Longjerbijen.

Ovdje se niko ne smije ni roditi

Slično, a opet potpuno suprotno - i porođaju su zabranjeni u Longjerbijenu. Iako grad ima sopstvenu bolnicu, nema potrebne prostorije za izvođenje ozbiljnih, hirurških operacija. Zbog bezbjednosti majki i djece, trudnice putuju na kopno nekoliko nedelja prije termina i obično se vraćaju na ostrvo nedelju dana nakon porođaja.

Mačke? Apsolutno no-no!

Mačke su na cijelom arhipelagu strogo zabranjene. Razlog?! Mogle bi naštetiti divljim životinjama, posebno populaciji ptica koja tamo živi. Zakon je na snazi od ‘90-ih godina prošlog vijeka.

Ipak, oni koji su imali priliku da posjete ovo mjesto, možda su vidjeli Kešu - najpoznatiju maskotu Svalbarda. Vjeruje se da je Keša bio jedan od posljednjih potomaka mačaka iz vremena prije nego što je zabrana donijeta, mada se pričalo i da su ga prošvercovali neki ruski stanovnici ostrva. Uginuo je u januaru 2021. u dobi od 14 godina i kao zvanično posljednja mačka na ovom mjestu.

Ponoćno sunce je stvarno

Na Svalbardu Sunce ne zalazi 4 mjeseca - od 20. aprila do 22. avgusta. To znači da je sunce bukvalno gore 24/7 - nema mraka! Možda se pitate kako ljudi tamo spavaju - pa, debele zavjese za zamračivanje prostorija pomažu!

Za to vrijeme, gust, bijeli snijeg na tlu prekriva bogate tundre. Svuda se vide irvasi koji su tamo kao domaće životinje. Planinarenje, vožnja kajakom i izleti brodom savršeni su za ovu sezonu, a oni hrabriji mogu da probaju i da se urone u hladne, arktičke vode (da, nije šala!)

Ljudi sa puškama šetaju i to nije razlog za strah

Svalbard je dom velikih arktičkih divljih životinja. Ljudi na Svalbardu su u obavezi da ponesu oružje za zaštitu od polarnih medvjeda kada izlaze van grada. Puške se koriste kako bi se uplašila ova ljupka, ali divlja i opasna stvorenja.

Iako je dozvoljeno nositi vatreno oružje dok šetate okolo, nije legalno ulaziti u lokalne ustanove sa njim. Zgrade imaju posebne sefove gdje se oružje odlaže.

Mjesto gdje se “krije” “Trezor Sudnjeg dana”

Sa svim svojim karakteristikama - permafrostom, lokacijom i geološkim svojstvima, Svalbard je zaista savršeno mjesto za “Trezor Sudnjeg dana”. Longiearbien je mjesto gdje se nalazi “Svalbard Global Seed Vault”.

Trezor je dugoročno skladište sjemena koje predstavlja najveću svjetsku kolekciju raznovrsnosti usijeva. Svrha je čuvanje uzoraka sjemena iz svjetskih kolekcija usjeva. Permafrost i debele stijene osiguravaju da će uzorci sjemena ostati zamrznuti čak i ako nestane struje. To je zaista “konačna rezerva” čovječanstva u slučaju katastrofe, piže Istorijski zabavnik.